Fic Bleach : Memories in the rain

ข้อมูลเบื้องต้น

ข้าขอถามอะไรหน่อยสิ

?

เจ้าน่ะ ต้องการพลังไปเพื่ออะไร?

ก็เพื่อจะปกป้องสิ่งสำคัญของฉันเอาไว้น่ะซิ

เนื้อเรื่อง

---------------------------

“ข้าขอถามอะไรหน่อยสิ”

“?”

“เจ้าน่ะ ต้องการพลังไปเพื่ออะไร?”

“ก็เพื่อจะปกป้องสิ่งสำคัญของฉันเอาไว้น่ะซิ”

-------------------------------

อะไรเนี่ย? ทำไมถึงมืดแบบนี้? มองไม่เห็นอะไรเลย

 

“อิจิโกะ!!!!” เสียงที่เรียกชื่อของเขานั้นดังลั่น

 

หือ!? เสียงของลูเคียนี่

 

สวบ!

“อึก!”

ซ่า! อยู่ๆฝนก็ตกลงอย่างหนัก

 

เสียงที่ได้ยินทั้งหมด เมื่อครู่ค่อยๆปรากฏเป็นภาพขึ้นอย่างช้าๆ

ถึงจะเลือนรางบ้าง แต่ก็พอมองเห็นว่าอะไรเป็นอะไร

และภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าของเขาก็คือ....

ร่างของลูเคียถูกแทงทะลุด้วยมือสีขาวที่มีกรงเล็บ มือและแขนข้างนั้นอาบเลือดของลูเคีย เมื่อมองไปยังคนที่ทำร้ายเธอก็คือ.. อิจิโกะในร่างฮอลโลว์สมบรูณ์ ที่มีลวดลายของหน้ากากที่แตกต่างออกไปจากทุกครั้ง(ร่างใหม่)

“....ลูเคีย!!!...” ผมร้องเรียกชื่อของเธอ ด้วยความรู้สึกตกใจแบบสุดๆกับภาพที่ตัวเองเห็นอยู่ตรงหน้า

------------------------------

เวลา 11:45 PM. โลกมนุษย์ เมืองคาราคุระ ศาลเจ้าร้างแห่งหนึ่งกลางป่า

 

วูบ!

“แฮ่ก...แฮ่ก...แฮ่ก” ผมตกใจตื่นขึ้นมาจากความฝันของตัวเอง ด้วยอาการหืดหอบ

ก่อนจะเหลือบไปเห็นลูเคียที่นั่งเฝ้าผมอยู่ข้างๆ เธอกำลังเข้ามาจับตัวผม “เป็นอะไรไปน่ะ? อิจิโกะ”

‘ฝะ ฝันงั้นเหรอ?’

“ปะ เปล่า ไม่ได้เป็นอะไรหรอก” ผมตอบ และพยายามลุกนั่ง แล้วลูเคียก็มาช่วยพยุงผมไว้

ผมมองดูสภาพของตัวเองที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลเกือบทั้งตัว แล้วก็นึกขึ้นได้ว่า กำลังไล่ล่าศัตรูที่หนีมากลางป่าอยู่ และตอนนั้นตัวเองโดนศัตรูอัดจนน่วม แล้วก็ปล่อยให้มันหนีไปได้

“นี่มัน..ที่ไหน?” ผมถามลูเคีย

“ศาลเจ้าร้างน่ะ ข้าเจอที่นี่เข้าโดยบังเอิญ ก็เลยพาเจ้ามาน่ะ” ลูเคียตอบ

“แผลพวกนี้ เธอเป็นคนรักษาให้ฉันงั้นเหรอ?” ผมถาม

“อืม” เธอตอบ แล้วก็ถามต่อ “มันยังเจ็บอยู่งั้นเหรอ?”

“ก็..นิดหน่อยนะ แต่ไม่เป็นหรอก ....เธอเองก็เก่งขึ้นเยอะเลยนะ แผลของฉันมันเกือบทั้งตัวและก็ใหญ่มากด้วย แต่เธอรักษาให้มันหายได้หมดเลย” ผมตอบ พลางเหลือบมองยัยนั่นที่ดูท่าทางเพลียๆ คงเพราะใช้พลังวิญญาณมากในการรักษาผมสินะ

“ฉันว่าเธอพักซักหน่อยจะดีกว่านะ” ผมพูด เพราะลูเคียดูอ่อนเพลียอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่จำเป็นหรอกน่า ข้ายังไหวอยู่” ลูเคียปฏิเสธ แล้วลุกขึ้นพร้อมกับหยิบดาบที่วางไว้ข้างๆตัว “เราต้องรีบไปจัดการเจ้านั่นไม่ใช่รึไง?” ลูเคียพูดแล้วเดินไปยังประตู

ผมรีบลุกขึ้นไปขวางทางยัยนั่นไว้ “นั่นมันก็ใช่นะ แต่เธอเองก็อ่อนเพลียมากเลยนะ ถ้าขืนไปทั้งอย่างนี้เธอก็พลาดท่าให้มันง่ายๆนะ”

“แต่มันเป็นหน้าที่นะ อีกอย่างถ้าไม่รีบก็อาจจะมีคนบริสุทธิ์ต้องมาเคราะห์ร้ายอีกด้วยนะ” เธอบอกเหตุผล

“มันก็จริงอยู่ แต่เจ้านั่นเองก็บาดเจ็บอยู่ไม่น้อย คงยังไม่กล้าออกมาทำอะไรหรอก”

ลูเคียยืนนิ่งไป เพราะมาคิดๆดูแล้วมันก็จริงอย่างที่อิจิโกะพูด แต่...

“แต่ข้าว่า...” ลูเคียพูดยังไม่ทันจะจบประโยค ก็โซเซเล็กน้อย ผมเข้าไปรับตัวยัยนั่นเอาไว้ แต่ดูเหมือนยัยนั่นจะขัดขืน ผมเลยจับแขนของยัยนั่นไว้

“ไม่เห็นจะต้องฝืนขนาดนี้เลยนี่ ดูตัวเธอสิ ยืนยังไม่ไหวเลย”

ลูเคียพยายามดิ้นให้หลุดจากอิจิโกะ

“โอ๊ะ!” ลูเคียอุทาน

“เหวอ!” ผมร้องขึ้น

ตุบ!

ทั้งคู่ล้มลง เพราะพื้นที่ต่างระดับ

พอผมลืมตาขึ้นก็พบว่าใบหน้าของตัวเองอยู่ห่างจากใบหน้าของลูเคียไม่ถึงคืบ ทั้งร่างทับกัน ที่ใบหน้าของผมรู้สึกร้อนผ่าว แล้วสังเกตเห็นว่าใบหน้าของลูเคียก็แดงเหมือนกัน ผมพยายามจะลุกออกตัวเธอ แต่กลับทำไม่ได้ ราวกับว่าถูกดวงตาคู่นั้นสะกดเอาไว้ อยู่ๆใบหน้าของผมเลื่อนเข้าไปใกล้กับใบหน้าของลูเคียเรื่อยๆ มือของผมที่จับข้อมือของลูเคียอยู่ ก็ค่อยๆเลื่อนขึ้นไปสอดประสานมือกับเธอ ทุกอย่างรอบๆตัวมันเงียบไปหมด จนได้ยินแม้กระทั่งเสียงของเต้นหัวใจที่ทั้งเร็วและแรงขึ้นเรื่อยๆทุกทีที่ใบหน้าของผมเข้าใกล้กับลูเคีย

ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก

ลูเคียค่อยๆหลับตาลงอย่างช้าๆ พร้อมกับริมฝีปากของเธอที่เปิดออกเล็กน้อย เหมือนเธอรู้ว่าผมกำลังจะทำอะไร....

ผมค่อยๆหลับตาลงอย่างช้าๆ พร้อมกับเปิดริมฝีปากของตัวเองเล็กน้อยประกบเข้ากับริมฝีปากของลูเคีย ตอนนั้นผมรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า มือที่สอดประสานกับมือของเธอ ถูกกำจนแน่น ....ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นเรื่องที่ไม่ควรทำ แต่...ความรู้สึกอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถจะหยุดได้ก็พาร่างกายของผมไป.....   นั่นเป็นการ...จูบ..ครั้งแรกของผม...

-----------------------------------------

ในตอนที่ริมฝีปากของอิจิโกะกดลงมา ข้ารู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า รู้สึกปั่นป่วนในใจ ไม่แน่ใจว่าความรู้สึกนี้คืออะไร แต่สิ่งที่รับรู้ได้และมั่นใจในตอนนี้คือ จูบนั้นมันช่างอ่อนโยนเหลือเกิน ข้ากำมือของเขาจนแน่น นี่..ข้าเป็นอะไรไปเนี่ย!? ....ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นเรื่องที่ไม่ควรทำ ไม่สิ!ไม่ควรจะเกิดขึ้นแท้ๆ แต่...ความรู้สึกอะไรบางอย่างที่ไม่อาจจะหยุดได้ก็พาร่างกายของข้าไป.....         ...นี่ข้าถูกขโมย“จูบแรก”ไปแล้วงั้นเหรอ?...

-----------------------------------------

ผมค่อยๆถอนริมฝีปากออก......ผมไม่เคยมีรู้สึกอย่างนี้มาก่อนเลย มันคืออะไรกันนะ? ความรู้สึกนี้นะ....ผมค่อยๆประคองเธอขึ้นมา มือของผมกับลูเคียยังคงประสานกันอย่างแนบแน่น ผมพยายามจะสบตากับลูเคีย แต่เธอก็ไม่มองผมเลย เธอนิ่งเป็นหิน มือของเธอเย็นมาก ทำให้ผมรู้ว่าเธอกำลังตกใจ บ้าเอ๊ย! ผมทำอะไรลงไปเนี่ย? แล้วอะไรกันที่ทำให้ผมควบคุมตัวเองไม่ได้?

แต่ความคิดฟุ้งซ่านของเขาก็ถูกขัดจังหวะด้วยคำถามประโยคนี้

“ทำไมกัน...ทำไมถึงทำแบบนี้? อิจิโกะ” ลูเคียถามผมด้วยเสียงที่สั่นเครือเหมือนจะร้องไห้ ตอนนี้เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมแล้ว น้ำตาที่เอ่อล้นอยู่เต็มเบ้านั้นก็ทำให้ผมเข้าใจ

ใช่......เธอกำลังกลั้นมันไว้ ลูเคียที่ไม่เคยยอมร้องไห้ให้กับอะไรง่ายๆ แต่กลับจะร้องไห้ได้ง่ายๆเพราะการกระทำที่ไม่ถูกต้องของผม

“ฉัน...ขอโทษ” ผมไม่รู้เหมือนกันว่าจะพูดอย่างไรดี...ที่จะอธิบายสิ่งที่ผมได้ทำไว้กับเธอได้ ผมค่อยๆ คลายมือของผมออกและรวบตัวเธอเข้ามากอดไว้แน่นๆ ตอนแรกลูเคียพยายามจะผลักผมออกไป แต่ด้วยความที่เธอยังอ่อนล้ามากในตอนนี้ ทำให้ไม่สามารถขัดขืนได้ ทำให้ผมรวบตัวเธอมากอดได้อย่างง่ายดาย

“ขอโทษนะ....ลูเคีย ที่ฉันยังไม่รู้ว่าที่ทำไปนี่มันเกิดจากอะไร? และรู้สึกกับเธอยังไง…แต่ซักวันหนึ่ง ฉันจะต้องบอกเธอให้ได้.....ฉันสัญญา”

-------------------------------------------

[หลายๆวันต่อมา] เวลา 9:06 PM. โลกมนุษย์ เมืองคาราคุระ กลางป่าใหญ่แห่งหนึ่ง

 

“จบสิ้นกันซะที”

สวบ!

คมดาบของศัตรูแทงหัวใจของอิจิโกะ

“อิจิโกะ!” ลูเคียกรีดร้องชื่อของเขา

เธอพยายามลุกขึ้น โดยฝืนอาการบาดเจ็บ แล้ววิ่งไปเขา

ไม่ ไม่ได้นะ

อย่า อย่าเข้ามา

นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่เขาพยายามจะบอกกับเธอก่อนที่เขาจะล้มลง

ผมล้มลงนอนจมกองเลือดของตัวเอง อย่างไร้เรี่ยวแรง สติของผมเริ่มเลือนลาง

“อิจิโกะ! อิจิโกะ! อดทนหน่อยนะ ข้าจะรักษาให้เจ้าเดี๋ยวนี้”

ลูเคียวางฝ่ามือของเธอเหนือบาดแผล แล้วไม่นานก็มีแสงเขียวอ่อนๆออกมาฝ่ามือนั้น แต่ยังไม่ทันที่พลังนั่นจะได้สำแดงผล ลูเคียก็ถูกศัตรูกระชากคอให้เธอต้องลุกขึ้น

“ก็บอกแล้วไง ว่ามันจบแล้วน่ะ ยมทูต” ชายนิรนามผู้เป็นศัตรูพูด

“...ปล่อย..ข้านะ” ลูเคียพยายามแกะมืออันแข็งแรงของเขาออกจากคอของตัวเอง

“เปล่าประโยชน์น่ะ ทั้งๆที่พลังวิญญาณของเจ้าก็เหลือน้อยจนไม่สามารถจะรักษาให้เจ้านั้นลุกขึ้นมาได้อีก” ชายลึกลับคนนั้นพูด

“เจ้าเองก็น่ารู้ดีไม่ใช่เหรอ?”

“หนวกหูน่า! ปล่อยข้านะ” ลูเคียตอบ และพยายามดิ้นให้หลุด

“....... เพราะแบบนี้ไงล่ะ ข้าถึงเกลียดพวกยมทูต โดยเฉพาะพวกที่ไม่รู้จักฟังที่คนอื่นพูด”

“งั้นข้าก็จะสงเคราะห์ให้เจ้าตามเจ้านั่นไปล่ะกัน”

วูบ! อยู่ๆแรงดันวิญญาณของอิจิโกะเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล

“!?”

“!?”

ทั้งลูเคียและชายคนนั้น หันกลับไปมองที่มาของพลังอันมหาศาล

อิจิโกะลุกขึ้นมาในสภาพฮอลโลว์สมบรูณ์

................................................

“รู้สึกตัวซักทีเถอะ อิจิโกะ!!!!”

เสียงเรียกนั้นทำให้เขารู้สึกตัวขึ้นมา

แต่...

สวบ!

------------------------------------
ตอนต่อไป : ..........................[แก้ไขจากเนื้อเรื่องเดิมเล็กน้อย(มั้ง)]

ยังไม่จบ โปรดอดใจรอและติดตาม......
กรุณาเม้นให้ด้วย เพื่อที่ข้าจะได้นำความคิดเห็นของท่านไปปรับปรุงแก้ไขในตอนต่อไป....          ขอบคุณ